اس ام اس خیانت و جدایی

تو پشیمون شدی و من ، دیگه صندوقچه ی دردم / سخته اما باورش کن ، من دیگه برنمیگردم

***

به لب های تو می سازم کلامی / سرود آشنایی یا سلامی

ندارم جز غم عشق تو در سر / ولی افسوس ها از من جدایی

***

مرا اینگونه باور کن ، کمی تنها کمی بی کس / کمی از یادها رفته ، خدا هم ترک ما کرده

***

تویی درد من و درمانم از تو / سرآغازم ز تو ، پایانم از تو

چنین که می دوی در رگ رگ من / جدا کی می کند هجرانم از تو ؟

خدا دیگر کجا رفته ؟ نمیدانم مرا آیا گناهی هست ؟ / که شاید هم به جرم آن ، غریبی و جدایی هست

***

عقل گفت که دشوارتر از مردن چیست ؟ عشق گفت فراق از همه دشوارتر است

***

ستاره در هوا می بینم امشب / زمین در زیر پا می بینم امشب

خدایا مرگ ده تا جان سپارم / که یار خود جدا می بینم امشب

***

گرچه با درد فراق تو کنار آمد دلم / یک دمی بی یاد عشق و خاطراتت نیستم

***

نمیدونم که چجوری فکر کنم تو رو ندارم / آخه تو سنگ صبوری ، چجوری دووم بیارم ؟

واسه من سخته جداییت ، بی تو دنیایی ندارم / زندگیم تیره و تاره ، بی تو فردایی ندارم

***

من

مثل بادکنکی به دست کودکی

هرجا می روی با یک نخ به تو وصلم

نخ را قطع کنی ، میروم پیش خدا !

***

بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است

همچو شهری که به روی گسل زلزله هاست

***

پای من خسته از این رفتن بود

قصه ام قصه دل کندن بود

دل که دادم به یارم دیدم

راهش افسوس جدا از من بود . . .

***

عقل گفت که دشوارتر از مردن چیست؟

عشق فرمود فراق از همه دشوارتر است . . .

***

رفتی و ندیدی که چه محشر کردم

بااشک تمام کوچه را تر کردم

دیشب که سکوت خانه دق مرگم کرد

وابستگی ام را به تو باور کردم . .

***

یارم از من بی سببب رنجید و رفت / گریه را دید و بر من خندید و رفت

وقت رفتن دیگر از ماندن نگفت / قصه ناگفته ها را نشنید و رفت

تشنه بودم همچو دشتی پر عطش / مثل باران بر تنم بارید و رفت

گل فراوان بود از باغ من / غنچه ای نشکفته را برچید و رفت . . .

***

بی تو پیمودن شب ها شدنی نیست

شب های پر از درد که فرداشدنی نیست

گفتم که برایت بفرستم دل خود را

افسوس که نامه دلم تا شدنی نیست

***

چشمامو وقف تــو کردم ،

دل به خلوت تــــو بستم ،

هم ترانه پس کجایی ؟!

من که مردم از جدایـی ،

دل شکسته و غــریبم ،

جون میدم اگـــه نیایی

***

بـــاد آورده را بــــاد مــی بــــرد ، قــبـول !!!

اما تو که با پاهای خودت آمده بودی ، چرا ؟!

***

رفت و دیگر ندارمش

تقصیر خودم بود

ته این همه شعر که برایش نوشتم

نقطه نگذاشتم.

***

خدا خیــــر بدهد این کفشــــهای بنـــــد دار را!

که رفتنتــــ را دقیقــــه ای به تاخیــــر می اندازنـــد…